ح: از وسط حلق اداء شده و در هنگام تلفظ حالت خشونت و گرفتگي صدا ايجاد مي شود.
ع : از وسط حلق اداء شده و به نرمي تلفظ مي گردد.
غ : از انتهاي دهان تلفظ گرديده و در هنگام تلفظ آن حلق بسته نمي شود، بلکه مثلاً حالت غرغره کردن مايعي در حلق مي باشد.
ط : مثل تاء ( که از حروف مشترک است) تلفظ مي شود ولي درشت تر و پر حجم تر از تاء و بايد دقت شود تلفظ آن شبيه به دال يا حروف ديگر نشود.
ص : مثل حرف سين مي باشد ولي درشت تر و پرحجم تر و بايد دقت شود و در هنگام تلفظ اين حرف حالت سوت زدن ايجاد نشود.
ض : اگر کناره سمت چپ زبان و مقداري از سطح زبان به دندانهاي کرسي سمت چپ بالا اتصال پيدا کند حرف ض تلفظ مي شود. البته بايد درشتي و پرحجمي آن حفظ شود.
لازم به تذکر است که اين حرف را مي توان بوسيله اتصال کناره راست زبان به دندانهاي کرسي سمت راست بالا نيز تلفظ کرد.
ذ : نوک زبان اگر به دندانهاي جلوي دهان (دندانهاي ثنايا که دو عدد از آنها در بالا و دو عدد در پايين قراردارد) که در کام بالا قرار دارند متصل شود حرف ذال تلفظ مي گردد.
ث : همان مخرج حرف ذال مي باشد . و در هنگام تلفظ حالت دميدگي هوا ايجاد مي شود.
ظ : تلفظ آن تقريباً مثل حرف ذال مي باشد ولي پرحجم تر و درشت تر و بايد دقت شود در هنگام تلفظ اين حرف شدت ايجاد نشود بطوريکه حرف «ظ» محکم تلفظ گردد بلکه بايد به نرمي تلفظ شود
و: در هنگام تلفظ اين حرف لبها حالت غنچه شدن و جمع شدن را پيدا مي کند